Chapter 7

  "Życie się sypie, kiedy ktoś bardzo bliski, ktoś jak przyjaciel ma charakter dziwki."

dedykacja dla moich aniołków Jess, Agi, Weroniki, Ady i Milenki <3

dziękuje za pamięć i poprawienie mi humoru, za wszystkie miłe słowa i życzenia ♥

KOCHAM WAS MOCNO ♥

*oczami Caroline*

Natrafiłam palcami na materiał. Ale pod materiałem było coś miękkiego. Przesunęłam wyżej. Miękkie, ciepłe, CIAŁO,SZYJA, BRODA, USTA.

Z mojego gardła wydobył się pisk.

Niemal natychmiast ciało przede mną mnie objęło, wywołując u mnie jeszcze większe przerażenie.

-Nie, nie, nie, proszę nie krzycz, nic Ci nie zrobię! – czyjś lekko spanikowany głos dobiegał do mnie ze wszystkich stron gdy próbowałam rozpaczliwie dostrzec coś w ciemności. Cały czas czułam ciepło ciała tego… kogoś, słyszałam jego szybki oddech i głos błagający o to, żebym się uspokoiła.

Przestałam się wiercić i krzyczeć ale moje serce w dalszym ciągu łomotało mi w piersi. Sparalizowało mnie.

-Jezu, przepraszam, nie chciałem Cię wystraszyć… - czyjeś ramię mnie lekko objęło, przez co się wzdrygnęłam. Nic nie mówiłam, bo wiem że jeśli otworzę usta to zacznę znowu krzyczeć albo się rozpłaczę. Jedyne czego pragnęłam to coś widzieć, a najlepiej uciec stąd.

Nagle ku mojej gigantycznej uldze ciemne światło ciemni wypełniło pomieszczenie. Odetchnęłam głośno, kamień spadł mi z serca. Od razu cofnęłam się kilka kroków i rozejrzałam się. Przede mną stał wysoki i dobrze zbudowany chłopak o nieco spanikowanym wyrazie twarzy. Gdy napotkał mój wzrok uśmiechnął się trochę zakłopotany.

-Boże, jak mnie wystraszyłeś… - jęknęłam oddychając głęboko.

-Wiem, przepraszam, naprawdę, nie chciałem. – podszedł bliżej. – Wszystko w porządku?

-Tak. – mruknęłam chociaż nadal byłam trochę rozkojarzona i wytrącona z równowagi.

-Może wyjdźmy stąd i porozmawiamy w normalnych warunkach… - uśmiechnął się niepewnie.

Pokiwałam tylko głową i z ulgą wyszłam z ciemni na jasny korytarz uczelni. O Boże, kocham światło.

Odetchnęłam głębiej.

-Naprawdę Cię przepraszam…

-Nic się nie stało, jest ok. – powiedziałam od razu siląc się na uśmiech.

Chłopakowi wyraźnie ulżyło a ja mu się przyjrzałam. Był wyższy ode mnie, miał uroczy uśmiech i ciemne włosy.

Miał na sobie koszulkę, opinającą jego hm, pokaźne mięśnie.

Szybko jednak zaprzestałam dalszego przyglądania się jego osobie, bo nie chciałam żeby zauważył jakie wrażenie na mnie zrobił.

-Więc, hm, jesteś Caroline, tak? – uśmiechnął do mnie dalej nieco zakłopotany.

-Tak. – potwierdziłam nieco zdziwiona, że mnie zna.

-Jestem Zac, Zac Holland. – wyciągnął w moją stronę dłoń, którą lekko uścisnęłam. – Jestem kumplem Maxa z zajęć.

Oh.

-I tak właściwie to… śledziłem Cię? – zaśmiał się . – Słyszałem o tych zdjęciach, które robisz. Pomyślałem, ze może mogłabyś i mnie pomóc ze zdjęciami, ale Max nie był skory do podania mi jakichkolwiek namiarów na Ciebie. – uśmiechnął się cwaniacko. – Więc dlatego tu jestem, widziałem, że wchodzisz do ciemni, dlatego tam wszedłem.

-Zgasiłeś światło? – zmarszczyłam brwi.

-Nie, jak wszedłem to było tam już ciemno. – zaprzeczył. Hm. Dziwne.

-W każdym razie mam nadzieję, że mimo, że prawie padłaś przeze mnie na zawał, to przemyślisz moją prośbę odnośnie zdjęć albo przynajmniej dasz się zaprosić na kawę czy jakiś mały spacer. – uśmiechnął się do mnie wesoło.

Odwzajemniłam uśmiech.

-Naprawdę nic się nie stało.  Pewnie, nie ma problemu.

Spojrzał na mnie z zaciekawieniem.

-Pewnie, pomożesz mi, pewnie, pójdziesz ze mną na kawę albo spacer, czy pewnie, wszystkie opcje? – puścił mi oczko, na co się zaśmiałam.

-Pewnie, pójdę z Tobą na kawę, żeby obgadać jak mogę Ci pomóc. – odpowiedziałam w podobny, cwaniacki sposób jak on wcześniej.  Może i z nim flirtowałam, ale podobało mi się to. Cholerka, jest przystojny. Jego uśmiech… NIE GAP SIĘ CAROLINE.

-Dobra odpowiedź, pani fotograf. – odpowiedział śmiechem. – Hm w takim razie, kiedy miałabyś dla mnie chwilę?

-Właściwie to nie mam dzisiaj więcej zajęć, więc możemy iść na kawę teraz jeśli masz czas.

-Pewnie. – uśmiechnął się szeroko i ruszyliśmy w stronę wyjścia z uczelni rozmawiając.

               ~*~

-Więc jakich zdjęć potrzebujesz? – zapytałam biorąc łyk mojej kawy. Siedzieliśmy w kawiarni niedaleko uczelni, na tarasie.

-Ogólnie mam do zrobienia projekt związany z reklamą. Mam stworzyć coś na kształt strony reklamującej coś w stylu domu mody, czy coś. Nie znam się na tym, ale chodzi mniej więcej o coś takiego. I pomyślałem, że fajnie by było wykorzystać zdjęcia z prawdziwego zdarzenia w dobrej jakości a nie z Internetu. I pomyślałem o Tobie. Ale Max delikatnie mówiąc zbywa każdego kto jest zainteresowany twoimi zdolnościami. –zaśmiał się. – Nie chcę być wścibski, ale spotykacie się, czy coś, że tak reaguje? – spojrzał na mnie.

-Nie, jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, nic poza tym. Ale może to dlatego, ze jesteśmy bardziej jak rodzeństwo i…

-…I nie chce żeby kręcili się koło Ciebie jacyś faceci, którzy na Ciebie nie zasługują. – dokończył z szerokim uśmiechem.

Parsknęłam śmiechem.

-Można to tak nazwać.

-Cóż w takim razie mam u niego przerąbane, bo sam do Ciebie dotarłem. – poruszył brwiami.

-Bez przesady. W każdym razie, mam rozumieć, ze zdjęcia musiałyby dotyczyć mody, jakichś sesji, projektów,  czy coś?

-No… chyba tak. – zrobił zdezorientowaną minę. Popatrzyłam na niego pytająco.

-No nie patrz tak na mnie, nie znam się na modzie, ja studiuję informatykę! – parsknął unosząc w geście obronnym dłonie.

Zachichotałam.

-Ok., rozumiem. Coś wymyślimy. Przejrzę to co mam, rozejrzę się i spróbuję Ci jakoś pomóc. – uśmiechnęłam się.

-Naprawdę? Dziękuję, serio, byłoby super. – uśmiechnął się szeroko.

-Nie ma problemu.

-Ale uważam, że powinnaś pogadać z twoimi wykładowcami. No wiesz, zebyś też miała jakieś korzyści z tego, że pomagasz nam. Zdjęcia i tak są świetne, wiec czemu mieliby ich nie docenić jako twojej dodatkowej pracy?

-Tak się da?

-Nie wiem jak to jest u Ciebie, ale słyszałem jak byłem na pierwszym roku, że Ci starsi studenci współpracują właśnie z wydziałem fotografii. Zdjęcia do stron, projektów i te inne duperele. No bo wiesz, u nas na początku nauki zakuwamy kody, html, systemy i tak dalej. A później tworzymy coś takiego jak teraz. A dobre zdjęcia to co innego niż coś skopiowanego z grafiki Google. 

I podobno było tak, że po prostu robiąc zdjęcia, dokumentowali tą pracę, a wykładowcy oceniali to jako pracę nadprogramową czy cos w tym stylu.

 Wow. Byłoby super. Pomagałabym, a jednocześnie czerpałabym z tego korzyści.

-Byłoby świetnie, jakby udało mi się tak zrobić. – uśmiechnęłam się.

-Spróbuj. – odwzajemnił mój gest.

-Pewnie. A co do twoich zdjęć, to daj mi trochę czasu, przejrzę to co mam, pokręcę się i coś uzbieram.

-Ok. Jakbym ja wpadł na jakiś pomysł to się do Ciebie odezwę. Właśnie, mógłbym dostać twój numer, żeby się do Ciebie dostać? I ewentualnie błagać o jakiś spacer czy kolejną kawę? – ostatnie zdanie powiedział tym swoim cwaniackim tonem.

Zachichotałam.

-Pewnie. – podałam mu numer.

-Ok., dziękuję jeszcze raz. – uśmiechnął się szeroko.

-Nie ma za co. – odwzajemniłam uśmiech i wstałam powoli zbierając się do wyjścia.

-To do zobaczenia, Caroline. – powiedział z uśmiechem i objął mnie luźno na pożegnanie. Skupiłam na chwilę uwagę na jego przyjemnych perfumach i odsunęłam się z uśmiechem.

-Cześć.

Cholerka, jest świetny.

*oczami Luke`a*

Kurwa jak gorąco. Mogłem chociaż usiąść w środku.

Siedziałem w kawiarni. Dwa stoliki ode mnie siedziała córka Johna z jakimś kolesiem. Cóż, jeśli naprawdę zerwała niedawno z tym tamtym, to szybko się zbiera.

Chociaż sądząc bo ciągłym uśmiechu na ryju tego gościa jemu się to podobało.

Jasne, flirtujcie sobie, może nawet jakiś szybki numerek, a ja tu się poprażę, no problem.

W końcu wstali. NO NARESZCIE. Poczekałem aż dziewczyna się oddali i ruszyłem spokojnym krokiem za nią.

Dzisiejszego dnia nie dowiedziałem nic nowego poza tym, gdzie jest jej uczelnia, konkretny wydział i gdzie może iść po zajęciach. Niewiele. Rozglądałem się przy okazji dookoła w poszukiwaniu jakiegoś psychola z aparatem. Ale nic nie wskazywało na to, że ktokolwiek ją śledzi, czy bawi się w paparazzo.

Nie miałem najmniejszej ochoty na bawienie się w jej cień, ale jeśli to ma jakoś powstrzymać Johna przez zrobieniem głupoty, to zrobię to.

Obiecałem Johnowi, że nie będę się do niej zbytnio zbliżał, a już na pewno odzywał.

Pewnie bał się, że wygarnę tej jego kochanej córeczce, co myślę o jej traktowaniu własnego ojca.

Hm i słusznie. Pewnie bym sobie tego nie odmówił.

*oczami Caroline*

Przeglądałam właśnie zdjęcia, które miałam na laptopie. Znalazłam kilka, które będą pasowały do projektu Zaca.

Ale to nadal mało. No nic, będę musiała być czujna i zabierać aparat nawet na zakupy. Zależało mi na tym, żeby mu pomóc.

Polubiłam go.

Mój telefon się rozdzwonił. Max.

-Halo?

-Hej Caro. – uśmiechnęłam się pod wpływem jego wesołego głosu. – Co porabiasz?

-Wybieram zdjęcia dla twojego przystojnego kolegi z zajęć. –zagryzłam wargę, żeby się nie roześmiać.

Chwila ciszy.

-Co? Jakiego kolegi?

-Zac Holland. – powiedziałam celowo przeciągając i akcentując głoski.

-Przecież nie dawałem nikomu namiaru na Ciebie.

-Sam mnie znalazł. I właśnie o to chodzi, czemu nie dajesz? Jak masz mi wysyłać takich przystojniaków, to rozdawaj ten numer jak ulotki,  a nie ! – parsknęłam śmiechem.

-Ha. Ha. Ha. – rzucił z sarkazmem. – To źle, że troszczę się o twój spokój?

-Chyba o moją samotność.

-Oj Caroline. – westchnął. – W każdym razie uważaj na niego. Niespecjalnie za nim przepadam.

-Oczywiście Max. – uśmiechnęłam się sama do siebie.

-Mówię poważnie, Cara. No nic. Zgadamy się jakoś jutro, co? Żeby się spotkać?

-Pewnie.

-Dobra. To na razie.

Nagle zaświtał mi w głowie pomysł. Przecież siostra mojego taty ma butik. Może pozwoliłby zrobić mi kilka zdjęć? Może ma jakieś sesje do katalogów czy plakatów? Albo ewentualnie mogłabym użyć Hayley jako modelki?

Cóż, dawno nie kontaktowałam się z moją rodziną. Chociaż fakt, ciocia Allison widziała mnie o wiele częściej niż moja matka.

Wybrałam jej numer.

-Caroline? – usłyszałam po drugiej stronie słuchawki.

-Cześć ciociu.

-Jejku skarbie, jak dawno Cię nie słyszałam, co u Ciebie kochanie?

-Dobrze ciociu. Tylko tak właściwie to miałabym do Ciebie prośbę.

-Pewnie.

-No bo potrzebuję kilku zdjęć związanych z modą, czy jakimiś sesjami, pokazami… A ty masz swój butik i pomyślałam, czy może mogłabym porobić kilka zdjęć? Albo może masz jakieś swoje sesje do kolekcji, ulotek…

-Caroline jeśli potrzebujesz takich zdjęć to wsiadaj w samochód i przyjeżdżaj na Abbey Road, do studia fotograficznego. Wiesz gdzie to jest?

-Pewnie, miałam tam praktyki.

-To świetnie. Więc czekam na Ciebie.

-Ale co tam właściwie się dzieje?

-Robimy sesję do nowej kolekcji. – zaśmiała się.

-Jejku to super! Zaraz będę. – podskoczyłam na łóżku.

Mam cholerne szczęście.

~*~

Obskakiwałam profesjonalnego fotografa z każdej strony, starając się mu nie przeszkadzać z bytnio. Sama robiłam mnóstwo zdjęć. Modelek, kolekcji, ciuchów czekających na wieszakach.

-Caroline, skarbie! – usłyszałam znajomy głos za plecami.

-Ciociu. – uśmiechnęłam się do niej szeroko i przywitałam uściskiem.

-I jak?

-Świetnie, mam już sporo zdjęć. Dziękuję, ze pozwoliłaś mi tu przyjść. – uśmiechnęłam się z wdzięcznością.

-Nie ma za co kochanie. To na zajęcia?

-Tak właściwie, to chciałam pomóc koledze i..

-Koledze? – wpadła mi w słowo. Oczy się jej zaświeciły a usta rozciągnęły się w uśmiechu. O nie.

-Tak. KOLEDZE. – podkreśliłam. Zachichotała tylko.

-Dobrze, dobrze, o nic nie pytam.  – uśmiechnęła się do mnie serdecznie.

Dzięki ciociu…

*oczami Luke`a*

Ja pierdolę no.

Serio ona nie ma ciekawszych zajęć niż łażenie po jakichś sesjach zdjęciowych? Ja rozumiem, fotografia fotografią, ale cholera no.

Zanudzę się tutaj.

Dobra. Jadę pod jej dom. Tutaj i tak się nic nie zdarzy, a ja przynajmniej się trochę rozejrzę.

Po kilkunastu minutach byłem pod jej domem. Uważnie obszedłem okolicę w poszukiwaniu jakichś śladów kogoś, kto ją śledził. Nic. Może rozejrzę się w środku?

John pewnie by się wkurwił jakby się dowiedział, ze się włamałem do domu jego córki. Ale ja się nie włamię, ja tylko rzucę okiem.

Zbliżyłem się do wejścia jej domu. Nagle coś przykuło moją uwagę. Robiło się ciemno. W domu światła były pogaszone. A jednak coś mi mignęło w oknie hm, chyba salonu. Zatrzymałem się i najciszej jak umiałem zbliżyłem się do krzewów obok podjazdu. Wytężyłem wzrok i słuch. Faktycznie coś migało raz po raz wewnątrz mieszkania. Ten psychol autentycznie włamał się do jej domu! Kurwa co teraz. Jestem sam, broń w samochodzie. Narobię hałasu jeśli tam pójdę i będzie za późno. Poza tym John może mieć kłopoty jeśli zorientują się, ze chodzę za tą Caroline. KURWA MAĆ NO.

Starając się nie narobić hałasu wycofałem się do ulicy. W razie czego będę udawać przechodnia.

Wkroczyłem na chodnik z zamiarem dostania się do auta. Nagle poczułem silny ból w tyle głowy. Padłem na kolana.

Mało tego coś mnie oślepiło. Samochód?

Kurwa mać. Nie mogłem się skupić przez pulsujący ból w tyle głowy. Nagle poczułem też ból w okolicach oka, może nosa, nie wiem. Straciłem orientację. Światła były coraz bliżej. Może to światło w tunelu? Ale chyba powinno być jedno?

-O Boże, nic Ci nie jest? O matko! – czyiś przerażony i zaaferowany głos rozległ się stanowczo za głośno w mojej głowie.

Obraz był rozmyty nie mogłem skupić wzroku.

 - O mój Boże, musimy jechać do szpitala! Słyszysz mnie? Halo? –  jakiś łagodny dotyk na moim policzku.

-Halo! Mów do mnie! NIE, nie, nie, NIE MDLEJ, mów do mnie!

Ciemność.

_______________________________________

Hej kochane :3

TAK JESS, CZEKAM Z NIECIERPLIWOŚCIĄ NA TWOJĄ WIZYTĘ I TWÓJ WPIERDOL ZA TO CO ROBIE XD

jak wrażenia? co wgl u Was kochane?

cóż, jak dla mnie, mam aktualnie najlepszy/najgorszy dzień w moim życiu, mindfuck totalny.

Nie jadę na Eda.

No ale żyje, w dziwny sposob, ale funkcjonuję ;)

Pojawił się i Zac - CZYLI TO NIE BYŁA SPRZATACZKA ŻEBY JĄ WYWALIĆ LMAO XD

jak Wam się podoba jego postać? :3

No i co sie stało Luke`owi? Kto był w domu Caroline? 

I dedykacja dla moich kochanych istotek, które poprawiają mi humor, dzięki którym dzisiaj się uśmiecham co chwilę, dziękuję Wam z całego serducha za prezenty od Was, życzenia, słowa wsparcia i za to, że jesteście i jejku KOCHAM WAS MOCNO MOCNO MOCNO ♥

nie wiem co bym bez Was dzisiaj zrobiła, chyba bym tylko leżała i płakała

*TULI MOCNO MOCNO*

Miłego dnia kochane <3

awh niallable ♥