Chapter 2

  ,,Na pewno znasz  takie noce, ten destrukcyjny moment

Kiedy każda z twoich myśli waży grubo ponad tonę”

WOLICIE JAK JEST DUŻY ROZMIAR CZCIONKI (jak ten rozdział)
CZY MNIEJSZY (jak tutaj)? ) 

*oczami Luke‘a*

-John? John? – powtórzyłem, gdy zauważyłem, że mężczyzna jest teraz myślami gdzieś bardzo daleko. Zaniepokoiło mnie to. Ostatnimi czasy widywałem go raczej uśmiechniętego i energicznego a nie tak zamyślonego.

-Wybacz Luke. – westchnął. Czyli coś jest nie tak. Znałem go dobrze. Po śmierci mojego ojca, to on się mną zajął dopóki nie miałem 18 lat. A teraz wspiera mnie nadal, załatwił mi pracę i sam daje mi dorobić u siebie w firmie. Traktowałem go jak ojca i dobrego przyjaciela.

Wyciągnął mnie z tego bagna, w które się wpakowałem gdy mój ojciec zachorował. Chociaż wiedziałem, że John też święty nie jest. Wspominał kilka razy o swojej rodzinie, którą stracił.

-Coś się dzieje?

-Stare czasy, Luke. – odparł. Oho, czyli kłopoty. Sam miałem alergię na te słowa. W moim przypadku ,,stare czasy” oznaczały mniej więcej tyle co gówno totalne. Ktoś zapukał do drzwi gabinetu.

-Proszę. – powiedział John. Weszła jego asystentka.

-Panie Fitz, na moim biurku leżała przesyłka do Pana. – powiedziała nieco zdziwiona. Biurko? Oryginalny pomysł.

-Hm, dziękuję Natalie. – wziął od niej wypchaną kopertę. Natalie skinęła tylko głową i wyszła.

John obracał w dłoniach kopertę. W końcu ją otworzył. Z daleka widziałem tylko że to jakieś fotografie.

Wziął jedną do ręki i przyjrzał się jej. Co tu jest grane? Zdjęcia sobie wywołał?

-Cholera jasna, Luke! – usłyszałem nagle. Od razu znalazłem się obok niego.

-Co jest? – spojrzałem na zdjęcia rozłożone na biurku. Jakaś dziewczyna, może trochę młodsza ode mnie. Kilka zdjęć gdy gada z inną dziewczyną, idzie z jakimś chłopakiem… Te zdjęcia nie wyglądają na pozowane, to na pewno. John śledzi jakąś laskę?!

-Kto to jest, co to ma być? – zapytałem niewiele rozumiejąc.

-To moja córka. – warknął. Zaraz, kto?

John mówił, że miał rodzinę, dziecko, że ich stracił… Myślałem, że miał na myśli, że zginęli…

Przyjrzałem się młodej dziewczynie.

Ciemniejsza karnacja, ciemne włosy… Teoretycznie niepodobna do Johna. Ale pamiętam jakieś stare zdjęcie w jego domu, gdy jeszcze z nim mieszkałem. Widziałem starą fotografię gdzie stał z uśmiechniętą kobietą, która wyglądała podobnie do dziewczyny ze zdjęć. Karnacja, włosy, uroda…

Czyli to musiała być jego żona. Ale zaraz…

-Szpiegujesz swoją córkę? – zapytałem marszcząc brwi.

John przeczesywał nerwowo włosy.

-Nie! To ktoś szpieguje moją córkę! – był wściekły.

-Kto? Czemu?

-Bricks. – syknął. O kurwa. Tego typa kojarzę aż za dobrze. Skąd? Moje ,,stare czasy”.

-Co ty masz wspólnego z Bricksem?

Westchnął głośno.

-Siadaj. – powiedział tylko. No zajebiście, czyli to dłuższa historia.

Usiadłem i spojrzałem na niego wyczekująco.

-To było ponad 10 lat temu. Byłem wspólnikiem mojego kolegi, prowadziliśmy firmę. Wszystko szło dobrze do momentu, gdy musiałem nadzorować przewóz towaru. To miał być pierwszy i ostatni raz, po prostu, nie było w tamtym momencie osoby odpowiedzialnej za kontrolę. W samochodzie oprócz towaru naszej firmy, znalazłem narkotyki. Gdy tylko wziąłem je do ręki dostałem w ryj od dostawcy. To on za tym stał. On i gość od kontroli. Nie potrzebowali tej pracy wcale, ale tak rozprowadzali narkotyki na szerszą skalę. Chciałem od razu iść z tym na policję. Ale mając pistolet przy głowie i perspektywę mojej rodziny martwej, szybko zmieniłem zdanie. Podporządkowałem się i ułatwiałem im sprawę. Po jakimś czasie pojawił się Bricks. Stwierdził, że ilości narkotyków jakie rozprowadzają przez naszą firmę są za małe. A ja znowu dałem się wciągnąc w to wszystko, żeby chronić moją rodzinę. Walczyłem o współpracę z większymi firmami, żeby dostawy miały większy dostęp, miałem kontakty w jednym z lokali, przed którymi zawsze przestrzegałem moją córkę. Narkotyki, alkohol…. Wszystko naraz. Aż w końcu mój wspólnik odkrył ten biznes. On nie ugiął się pod żadnymi szantażami, od razu poszedł na policję. A ja trafiłem za kratki. Wtedy moje dziecko miało 9 lat. Wtedy ich straciłem. Moja żona nie chciała mnie znać, ani razu nie przyszła mnie odwiedzić, w sumie się nie dziwiłem. Ale nie pozwalała mi też widzieć mojego dziecka. Cholernie bolało.

Mijały lata, w końcu wyszedłem. Ale moja żona nie pozwalała mi się do nich zbliżyć. A już szczególnie do mojej córki. Nie mogłem nic zrobić. W końcu moja żona się do mnie odezwała. Że nie daje sobie rady z naszym dzieckiem. Ze ona wszystko już wie, o mnie, gdzie byłem, co zrobiłem.

Chciałem od razu do nich wrócić, do mojej małej, pogubionej dziewczynki. Ale też mi nie pozwoliła. Jedynie moja siostra utrzymywała ze mną jako taki kontakt. Reszta rodziny odwróciła się ode mnie, nawet moi rodzice. A moja siostra ograniczała się do informacji co u mojej córki, do zdjęć.

Ale informacje nie były dobre. Słuchałem jak moja córka niszczy sobie życie, paląc, pijąc, nie wracając do domu… Gdy usłyszałem, że policja ją zgarnęła i odwiozła do domu byłem gotowy natychmiast wracać. Ale wtedy to siostra mnie zatrzymała, że pogorszę sprawę, a ona znienawidzi mnie jeszcze bardziej. Wtedy pierwszy raz usłyszałem z jej ust, że moja córeczka mnie nienawidzi. Wtedy odpuściłem. W momencie gdy moja córka kończyła 18 lat dowiedziałem się, że się wyprowadza, jedzie na studia. Tutaj. Miałem ją tak blisko. Często stawałem pod jej domem i widywałem ją, tą jej przyjaciółkę ze zdjęć, tego chłopaka… dzwoniłem. Za pierwszym razem rozłączyła się od razu. Zabolało. Potem już tylko nie odbierała. Chciałem się z nią spotkać. Po jednej próbie zrezygnowałem.

Sam wiesz,kilka lat temu zająłem się Tobą. Do 18 urodzin. Wtedy  już ułożyłem sobie życie, pracowałem nad własną firmą. Aż do teraz. Kilka dni temu Bricks się pojawił.

Chciał żebym znowu im pomagał. Odmówiłem od razu. Już raz zniszczyli mi wszystko. Teraz gdy powoli wszystko odbudowałem, próbuję jakoś dotrzeć do córki i walczyć o wybaczenie znowu miałem to wszystko stracić? Ale znowu zagroził mi moją córką. Ze ją skrzywdzą. Próbowałem wtedy do niej dzwonić, ostrzec, wyjaśnić. Ale oczywiście nie odebrała. A dzisiaj dostałem te zdjęcia. Wszystkie z ukrycia. To groźba. I kurwa co ja mam teraz zrobić?! Nie dość, że moje jedyne dziecko mnie nienawidzi, zjebałem jej dzieciństwo, to nawet teraz nie może być bezpieczna przez pieprzonego ojca?! – John miał łzy w oczach, był u kresu wytrzymałości. Cholera jasna.

Siedziałem jak idiota. Wiedziałem, że John ma swoje za uszami, jak ja, ale że aż tak…

I ta jego córka. Kurwa, ale się wjebał.

-Co zamierzasz zrobić? – zapytałem od razu.

-Nie mam pojęcia. – John chodził po całym gabinecie  w tą i z powrotem.

-Ale… Pomagasz Bricksowi? Załatwiasz mu kontakty, dostawy? – spojrzałem na niego.

-Nie. Ale zaczynam się zastanawiać. – mruknął. Że co?!

-Chyba żartujesz.

-A co mam robić? – podniósł głos.- Mam czekać aż ucierpi na tym moja córka, która mnie już nienawidzi?!

Zamilkłem. Właściwie to też fakt. Sytuacja bez wyjścia.

-Może chcą Cię tylko postraszyć, odczekaj trochę. – powiedziałem sam niepewny tego co mówię.

-Cholera jasna, przecież muszę ją jakoś ochronić. Ale  ona nawet nie chce ze mną rozmawiać!

Zawsze byłem stuprocentowo pewny, że John to opanowany facet niezależnie od sytuacji, który zawsze ma wszystko pod kontrolą. Pamiętam, że gdy trafiłem pod jego opiekę po śmierci ojca, zawsze irytowała mnie jego postawa. Ale w tym momencie był po prostu bezradny.

-Może rzeczywiście tylko blefują. Może warto poczekać… - mówił zdesperowany jakby sam do siebie.

-Tylko co do cholery z bezpieczeństwem mojej córki?

-Sam mówiłeś, że ją widziałeś z tym chłopakiem ze zdjęć. Wyglądają na parę, a on nie wygląda na bezbronnego więc nie da jej skrzywdzić.- spojrzałem w kierunku zdjęć porozrzucanych po biurku Johna.

-Może masz rację.  – mruknął tylko i szybko pozbierał zdjęcia, włożył je do koperty i wrzucił ją do szuflady biurka.

*oczami Caroline*

- I był taki słodki, jejku ! – miałam wrażenie, że Hayley zaraz się rozpłynie mówiąc o nowo poznanym chłopaku. – Miał takie piwne oczy, uśmiech jak anioł! Rany, niesamowity! –ostatnie słowo jęknęła, kładąc głowę na poduszce, którą trzymała na kolanach.

Hayley miała to do siebie, że szybko zaczynała szaleć na punkcie jakiegoś faceta, który wydawał się być idealny, ale tak samo szybko niestety się zawodziła.

-A jak ten cały anioł się nazywa? – spojrzałam na nią bawiąc się łyżką w mojej porcji lodów.

Hayley momentalnie się wyprostowała.

-Cholera, Cara. – powiedziała wręcz przerażona. Powiedziałam coś nie tak? – Zapomniałam go zapytać ! – jęknęła i ponownie schowała twarz w poduszkę.

Mało nie wyplułam porcji lodów znajdującej się w moich ustach. Powoli ja przełknęłam i dopiero wtedy parsknęłam śmiechem. Nie wierzę, po prostu nie wierzę.

-Hayley, jak mogłaś nie zapytać go o imię? – pokręciłam głową.

Odpowiedział mi tylko jej zduszony przez poduszkę jęk.

Ta dziewczyna zachowywała się jak nastolatka jeśli chodzi o facetów.

-Cholera jasna, no !

-Jak to się w ogóle stało? On nie pytał o twoje imię? – zapytałam nadal nie dowierzając, że od godziny słuchałam o wspaniałości chłopaka, którego imienia Hayley nawet nie znała.

-Nie pytał, nie wiem, gadaliśmy kilka minut o głupotach! Wpadł na mnie, powiedział, że ładnie wyglądam, że musimy jeszcze kiedyś na siebie wpaść, że musi lecieć bo jest już spóźniony i tyle!- zakwiliła.

ZARAZ.

-Czy ty chcesz mi powiedzieć, że przez godzinę pieprzyłaś mi o chłopaku, z którym gadałaś kilka minut?!

-Uh. – jęknęła tylko. No ona jest niemożliwa.

-A podobno to ja jestem dziwna, jeśli chodzi o facetów. – podsumowałam wstając.

-Ty nie jesteś dziwna, tylko potrzebujesz faceta, który potraktuje Cię poważnie i nie skrzywdzi. – odparła mimochodem.

Wywróciłam oczami.

-Taki nie istnieje, Hayley. – parsknęłam.

-Mylisz się. –poderwała się nagle z pozycji leżącej.

-Hayley ty naprawdę zachowujesz się jak nastolatka. Wierzysz, że tacy są? Bo ja po ostatnich przeżyciach poważnie w to wątpię.

-A Max? – znalazła się zaraz obok mnie uśmiechając się cwaniacko.

-Hayley, gadałyśmy o tym. Max to Max. Nie ruszaj tego znowu.

-Dziewczyno, nie dajesz mu cienia szansy od dobrych kilku lat, a on cały czas ma nadzieję i jest obok Ciebie! Jak to nie jest traktowanie dziewczyny na poważnie, to nie wiem co. –potrząsnęła energicznie głową. – Swoją drogą, gdyby ten mój słodziak był taki jak Max wobec Ciebie, to chyba znalazłabym chodzący ideał! – ostatnie dwa słowa wręcz wykrzyczała.

-Firth,  ogarnij hormony, bo Ci odbija. – mruknęłam grzebiąc w mojej torbie. Niemal od razu za te słowa dostałam od niej poduszką.

-Zostaw moje hormony w spokoju, a zajmij się Maxem. Mówię Ci, niepotrzebnie szukasz czegoś, co masz pod nosem.

-Hayley, ja NIE SZUKAM. – zaakcentowałam.

-Bo nie musisz szukać, już to masz na tacy! - do tej dziewczyny nic nie dociera.

-Ostatnie na co mam ochotę to stracić przyjaciela przez głupi związek! Wystarczy mi strat. – odwróciłam się do niej tyłem, żeby nie widziała wyrazu mojej twarzy. Za dobrze mnie zna, zaraz zaczęłaby się terapia przyjacielska, a naprawdę nie mam na to ochoty.

-Zrobisz jak będziesz chciała, ale pomyśl nad Maxem. – powiedziała łagodniej. Cholera, czyli zorientowała się, że coś jest nie tak. Jestem aż tak przewidywalna?

-Idę z nim w piątek na kolację. – rzuciłam mimochodem.

-CO?! – pisnęła i momentalnie do mnie doskoczyła. – Zaprosił Cię? Kiedy? W czym w ogóle idziesz? O. MÓJ. BOŻE! – cieszyła się jak dziecko.

-Hayley, luzuj. To tylko kolacja. Pomogłam mu ze zdjęciami na stronę, w zamian zaprosił mnie na kolację, to wszystko. – wzruszyłam ramionami.

-Caroline, cholera, nareszcie! – rzuciła mi się w ramiona.

Jej entuzjazm był nieco irytujący ale i zaraźliwy.

-W co się ubierasz? – odsunęła się nagle.

-Nie wiem, jeszcze nad tym nie myślałam. Coś na luzie no.

-Idziemy na zakupy!- pociągnęła mnie w kierunku drzwi.

-Hayley no coś ty! To tylko kolacja, on mi się nie oświadcza, nie muszę się stroić!

-Ce, nie kłóć się ze mną.

-Hayley, on pomyśli, że mi zależy, że się staram… - zaczęłam, ale mi przerwała.

-No i to chodzi!

-Ale przecież dla mnie to TYLKO kolacja z PRZYJACIELEM.

-Ale dla niego to będzie ważne, więc ty zadbasz o to, żeby miło to wspominał.

Nie miałam nic do gadania. Poszłyśmy w kierunku centrum. Cały czas gryzłam się z myślami. Nie chciałam dawać Maxowi nadziei. Nie chcę go po prostu skrzywdzić, a już tym bardziej stracić.

Cóż, w sumie do kolacji został mi niecały tydzień, mogę jeszcze zmienić zdanie…

Zanim się obejrzałam już miałam w ręku kilka sukienek wybranych przez Hayley.

Weszłam do przymierzalni. Przyjrzałam się wybranym sukienkom. O w życiu. Nie powiem, są świetne, ale gdzie ja w tym… No i jeszcze na kolację z Maxem. Wychyliłam się z przymierzalni.

-Hayley?

-Co tam? – brunetka pojawiła się z naręczem ciuchów.

-To kolacja z Maxem. Nie randka. Potrzebuję czegoś skromniejszego, mniej rzucającego się w oczy.

-Przymierzyłaś chociaż cokolwiek?

-No nie…

-Dobra, Ce, robimy tak. Tam jest kilka genialnych sukienek idealnych dla Ciebie. Zaraz poszukam czegoś … spokojniejszego jak chcesz, ale przymierz tez tamte. Jak nie dla Maxa, to na imprezę. PROSZĘ, będziesz wyglądać w nich bosko. – uśmiechnęła się słodko.

-Dobra, ale znajdź mi coś … spokojniejszego. – użyłam tego samego słowa co ona i ponownie schowałam się do przymierzalni.

O Boże. Hayley tylko wygląda na taką delikatną i grzeczną. Te sukienki zdecydowanie takie nie są. Nie powiem, są śliczne, ale …

Potrząsnęłam głową, jakby chcąc przestać myśleć i założyłam jedną z sukienek. Była czarna, właściwie prosta, ale jej plecy składały się z pojedynczych pasków materiału, odkrywających skórę. Cholerka.

Trochę krótka.

Wyszłam z przymierzalni spodziewając się pod nią Hayley.

- I jak? – zapytałam od razu gdy otworzyłam drzwi.

KURWA MAĆ, BŁĄD.

Przede mną stała Hayley w towarzystwie dwóch chłopaków. Jednym brunetem, a drugim ciemnym blondynem z zarażającym uśmiechem i dołeczkami.

Wszyscy spojrzeli na mnie.  W TEJ KUSEJ SUKIENCE, KURWA MAĆ.

-Jak dla mnie bomba. – powiedział ciemnowłosy chłopak ścinając mnie od góry do dołu.

-Ja też jestem na tak. – dodał blondyn z uśmiechem. Przeurocze ma te dołeczki.

-Mówiłam, że będziesz świetnie wyglądać. – zawołała wesoło Hayley. Firth, już nie żyjesz.

Nie wiedząc co do końca mam zrobić wróciłam do przymierzalni. Szybko zrzuciłam z siebie sukienkę.

-Caroline, chyba znalazłam coś na piątek. – usłyszałam głos brunetki za drzwiami. Wychyliłam głowę zza drzwi przebieralni zabierając od niej sukienkę.

-Zabiję Cię za nich. – syknęłam do niej i zamknęłam drzwi. Rzuciłam okiem na sukienkę. Kremowa, na ramiączkach, ze zwiewnego materiału. Ładna.

Założyłam ją. Długość była idealna.

-Hayley, to jest to. – powiedziałam do drzwi przymierzalni.

*oczami Luke`a*

-E, Hemmings!- dotarł do mnie głos Michaela.

-Co?- zapytałem zdezorientowany.

-Co z Tobą? – zmarszczył brwi. – W ogólnie nie słuchasz co się do Ciebie mówi.

-Sorry, jestem zmęczony. – mruknąłem na odczepnego. Nie podziałało.

-Czym niby? – drążył.

-Oj Clifford, odpuść. – rzuciłem. Ale tym razem zadziałało. To w nim lubię. Ashton czy Calum by nie dali mi spokoju. A ja nie mogę od tak im wszystkiego powiedzieć.

Cały czas myślałem o Johnie i jego córce. Przez to jak mi pomógł gdy groził mi dom dziecka, traktowałem go prawie jak ojca.  Co nie zmienia faktu, że zszokował mnie tymi ,,rewelacjami” na swój temat. On i narkotyki. On i więzienie. Ja pierdole.

-Gdzie w ogóle jest Calum i Ashton? – zapytałem znudzony Michaela.

-Gdzieś na mieście mieli być. Powinni zaraz wrócić.

Pokiwałem tylko głową.

Jakby na zawołanie usłyszeliśmy trzask drzwi.

-Siema! – przywitali się i rozwalili na kanapie naprzeciwko nas.

Mieli wyjątkowo dobre humory. Nie to co ja.

- Co tak długo? Załatwiliście sprawę? – zapytał Clifford.

-Taaa. Tylko Ashton spotkał jakąś swoją panienkę i nie mógł się od niej odkleić. – zadrwił Calum, za co dostał w łeb od chłopaka.

-Po prostu chciałem wiedzieć jak ma imię, tyle.  – wzruszył ramionami.

-Od kiedy do pieprzenia potrzebne Ci jej imię? – Clifford przewrócił oczami.

-Wal się. – rzucił Ashton mrużąc oczy.

-Dobra, luz, nie spinaj. – zaśmiał się.

-Swoją drogą, tą jej kumpelą to sam by się zajął. – uśmiechnął się głupio Hood.

No tak, on o niczym innym.

-Fakt, ta sukienka była niezła. – zaśmiał się Ashton.

-Nie martw się, ta twoja laska też pewnie taką kiedyś założy. – parsknął Calum, na co Ashton przewrócił tylko oczami.

-Chodziło mi tylko o imię, luz.

-W każdym razie, jakbyś ją jeszcze spotkał to załatw mi numer do tej jej kumpeli, bo chętnie zobaczyłbym ją w tej sukience jeszcze raz. – wyszczerzył się jak idiota.

Pokręciłem głową. Też bym chciał mieć tylko takie problemy.

-Hemmo, co ty taki milczący? – Calum skupił się na mnie.

-Padam na ryj. – wzruszyłem ramionami. Co miałem powiedzieć?

-Proszę Cię, przecież John płaci Ci praktycznie za nic. Czym ty możesz być zmęczony? – spojrzał na mnie Ashton. No kurwa, następny.

-Może jakaś laska go zmęczyła. – poruszył brwiami Calum.

Cokolwiek powiesz, Hood.

-Dobra, ja spadam do siebie. Na razie. – pożegnałem się z nimi i wyszedłem na zewnątrz. Powietrze pachniało deszczem. Ale takie uwielbiałem.

Naciągnąłem na głowę kaptur i ruszyłem do domu. Jednak myśl o Johnie nie dawała mi spokoju w dalszym ciągu. Przestałem się z tym pieprzyć i wyciągnąłem telefon.

Po kilku sygnałach usłyszałem jego głos.

-Halo?

-Cześć John. I jak? Odzywali się? – przeszedłem od razu do sprawy.

-Na razie nie. Chyba miałeś rację. – westchnął.

-To dobrze.

-Myślę, czy dalej próbować do niej dotrzeć. –Wyczułem wahanie w jego głosie.

-W sensie, żeby Ci… wybaczyła?

-Tak. Tylko najpierw musiałaby odebrać w końcu ten cholerny telefon. –rzucił z irytacją.

-Dziwisz jej się?

-Nie. – odparł.

-No właśnie. No nic, dzwoń jak coś. I nie wplątuj się w to gówno po raz kolejny. – powiedziałem.

-Na razie Luke. – zignorował mnie totalnie.

-John, słyszałeś mnie?

-Dla mnie ważniejsza jest córka niż moja reputacja. -  rzucił i usłyszałem sygnał odkładanej słuchawki.

Starałem się go zrozumieć, ale kto naraża się  w taki sposób dla jakiejś małolaty, która zapomniała o jego istnieniu i ma na niego wyjebane totalnie? Ah tak, ojciec.

                               

__________________________________________________________

Siemanko Ziomeczky :3

Już drugi, huhuhuh :D

teraz wiecie jaka była prawda. Jakie jest wasze zdanie?

Uważacie że Cara powinna dać ojcu szansę czy słusznie się od niego odsuwa?

Dowiedziałyście się też trochę o przeszłości Luke`a. 

Jak widzicie, w tym ff każdy ma swoją historię. 

Więcej w kolejnych rozdziałach :3

ZMIENIŁAM USER NA TT NA @awhniallable

Informować kogoś? 

Jest ktoś chętny na twitcama ze mną, albo tinychata?

(Odpowiadam na pytania, gadam bez sensu, śmieję się jak głupia :D )

podsumowując:

jakie jest Wasze stanowisko wobec Johna i Caroline?

Co zrobi John, będzie pomagał Bricksowi?

Luke go powstrzyma?

Bricks odpuści?

John pójdzie na policję?

Szipujecie Maroline? (Max+Caroline)

Buziaki xx

Aśś.